Over Caroline

Hallo,

Mijn naam is Caroline Claeys, werk- en levensgenieter, mama van 2, betere helft van 1 en prettig gestoord.

Werken staat eigenlijk al heel mijn leven, iets meer dan 38 jaar, centraal. Daarom ook dat ik gekozen heb om me daar op te focussen. Mijn vader heeft me Mijn vader heeft zichzelf kapot gewerkt, omdat hij er van overtuigd was geen andere keuze te hebben. Als we vroegen naar het waarom, was het antwoord steevast “Ik heb geen keuze, er zit een gat in de wetgeving en dat kan ons financieel raken.”. Ik geloof ook dat er iets mis was. Alleen ben ik sinds die bewuste dag, als prille tiener, waarop hij ’s ochtends niet uit bed kon om te gaan werken, er zeker van dat er wel een keuze was.

Verscheurd

Die bewuste dag heb ik voor mijzelf voor het eerst in mijn jonge leven een keuze zeer bewust gemaakt. Hij stond niet op, ik wou naar school, dus nam ik de bus. Alleen. Niet dat ik zielig was, ver daarvan. Ik was verscheurd. Zouden ze boos zijn dat ik helemaal alleen de bus had genomen? Dat ik zijn buskaart uit de portefeuille had genomen? Dat ik het huis alleen had verlaten? Zou hij wel ok zijn? Wat als ik niet meer weet waar ik moet afstappen? Zouden ze iets zeggen op de bus, dat ik daar zo alleen was? Hoe zou ik weer thuis geraken zonder huissleutel?

Kracht

Toch deed ik het. Iets zei me dat het goed was en ik wel op mijn pootjes terecht zou komen. Ik was het beu, te wachten tot hij zich goed voelde om iets te doen, geluid of beweging in te slikken zolang hij wakker was, te zorgen voor in plaats van verzorgd te worden. We hebben ons deel meegemaakt, mijn zus en ik in die tijd. Geen betraande ogen of (zelf) medelijden van mijn kant. Ik heb tot en met vandaag een geweldig leven gehad (en plan dat nog lang te hebben), ondanks alle gebeurtenissen. Het heeft mij kracht gegeven en kwaliteiten die ik anders misschien nooit had kunnen ontdekken. Het bracht me ook geloof. Dat dat de juiste beslissing was voor mij die dag. De eerste en wellicht één van mijn beste beslissingen ooit is geweest: ik koos voor mezelf.

History repeats itself

10 jaar later begon ik zelf te werken. Ik weet nog dat ik plots begreep waarom hij zo graag werkte. Het gaf voldoening en vrijheid (op geldgebied maar ook in mijn hoofd). Werk kreeg een belangrijke plek in mijn leven. Hoewel ik altijd had gezegd nooit mezelf kapot te werken zoals hij (hij is uiteindelijk gestorven aan complicaties door die zware periode), moet ik toegeven dat ik best een goeie imitatie neerzette. Door het verloop van het leven en het feit dat ik mezelf steeds minder goed kende en nooit echt mezelf op nummer 1 zette. Overuren werden de regel. Meer geven dan ik had, de wet. Het waren uiteindelijk mijn kinderen die me wakker maakten uit mijn slechte droom. Ik herkende die pijn in hun ogen, het verwijt in hun stem wanneer ze dan toch eens tegen durfden spreken. Dat was ik, meer dan 25 jaar terug…

De laatste worden de eerste

Mijn alles passend antwoord “ik kan niet anders” kwam te vervallen, in die ene seconde. Die muur stond plots bijna letterlijk voor mijn wagen, een haar kon er nog net tussen. Tijd om terug te gaan naar wie ik ben en waar ik voor sta. Tijd om de laatste woorden die ik mijn vader zei, wellicht een paar uur voor hij overleed, aan mezelf te richten. “Neem je rust, het brengt je duidelijkheid. Alles komt in orde. We vinden wel een manier.” Ik geloofde er in. Plots kwam er echt verandering en resultaat.

Eerst geloven, dan zien

De omgekeerde versie kennen we allemaal: eerst zien, dan geloven. Het is pas door hem om te draaien dat het is beginnen werken voor mij. Ik geloof(de) dat ik een keuze had en er ergens een job op mijn maat was. Ondanks de lange lijst eisen en verzuchtingen. Niet alleen van mezelf, ook van de bank, mijn klant, mijn gezin, noem maar op. De resultaten liegen er voor mij niet om: de kinderen spelen terug volop, mijn man is gelukkig en niet alleen getrouwd, ik heb dit weekend voor het eerst in lang echt in de tuin gewerkt (daar was vroeger geen energie voor), de glimlach is terug. Er is nog ruimte voor verbetering, die er zeker komt naarmate ik nog meer leer kiezen voor mezelf in plaats van voor een ander.

Egoïst?

Klinkt het egoïstisch? Ik kan je verzekeren: daar heeft het niets mee te maken. Door mezelf voorop te zetten in mijn job, zorg ik voor mezelf. Zoals toen ik net 12 was en de bus nam. Zo heeft mijn gezin iets aan mij, kan ik voor hen zorgen en is iedereen gelukkig. Ik geniet ervan mensen te mogen helpen, en dat op mijn manier. Door volwassenen te helpen gelukkiger te zijn in hun job, help ik ook andere mensen en kinderen om blijer door het leven te gaan: mensen die het gevoel hebben vast te zitten, doen vaak ongewild lelijke dingen. Vergelijk het met een dier in het nauw. Onze wereld kan nog wel wat positiviteit gebruiken, ik probeer daar zo iets aan te doen, op mijn manier.

Niet alleen

Ik hoop mensen te inspireren voor zichzelf te gaan. Door ze te geven: energie, goesting om ervoor te gaan, de tools om hún gepaste job te vinden en door te zetten. Opties tonen en vertrouwen te scheppen in hun toekomst. En meteen behoed ik ze voor iets wat ik die bewuste schooldag voelde en gezworen heb dat niemand in mijn omgeving dat nog ooit mag voelen: je staat er niet alleen voor! Vergeet alle twijfels en schrik. We doen het gewoon samen. You can count on me. Verlies jij even je geloof? Dan trek ik je weer op. Want je hebt WEL een keuze: je bent sterker dan je denkt.