Breaking news
De nieuwsbrief lezers kregen de scoop vorige week vrijdag, de Facebook-volgers kregen het nieuws op maandag avond, de blog-lezers zijn nu aan de beurt. Saai is het nooit bij ons, normaal ook al helemaal niet. En dus pakte ik het nieuwtje iets extra in. De woessies komen terug naar Sint-Katelijne-Waver. Want meer dan ooit is het actueel. De woessies komen terug op 23 maart 2017. Er is bewijs dat ze nog niet uitgeroeid zijn, hoog tijd voor actie dus!
Wolk => donderwolk
De rit op de roze wolk na de super geslaagde woessie avond op 16/02/2017 is ondertussen afgelopen. Net zoals bij iedere roes, is de werkelijkheid die daarna volgt nog iets echter Op zich kon dat geen kwaad, alleen is de timing deze keer bereslecht. Je hoort me niet klagen, integendeel! Ik beschouw mezelf nog altijd als een giga gelukzak omdat ik doe waar ik goed in ben en zoals helemaal bij mij past. Toch kon ik het niet tegenhouden. The return of the woessie. Ja, ZIJ was terug, Woessie Caroline was terug. Scherper dan ooit, alsof ze haar afwezigheid moest compenseren.
3..2..1.. Duiken!
Na de extra uurtjes voor de woessies – super leuk – en wat extra uren voor de carnavalsoutfits van de kinderen, was het letterlijk aftellen. Trigger deze keer om het vuurwerk af te laten gaan? Een slechte nachtrust die ik zelf niet kon verklaren. Alle signalen waren er al de dagen ervoor: terug slechte eetgewoontes, niet willen stoppen ’s avonds, terug korter af tegen de kinderen. Zonder reden zelfs! Maar goed, de wereld was tegen mij. En dat zullen ze thuis geweten hebben: orders uitdelen, vloeken op alles wat niet in haar hoofd paste, gekende mantra’s afdreunend (Het is nooit goed als ik het niet zelf doe. Hoe vaak moet ik het nog zeggen? Waarom kan dat niet van de eerste keer? Moet ik dat er nu ook nog bij doen? ). Heel even keken de huisgenoten me met ongeloof aan. “Het is niet waar hè…” Tijd om het woessie tsunami alarm in actie te doen gaan!
Maar goed… ik had geen keuze…
Al jaren komen de kinderen op de 2e plaats. Hen teleurstellen kon ik dus niet: die naaiuren moesten gewoon slim ingepland worden, hoe snel de deadline ook naderde. Kwestie van een balans te vinden tussen de extra coachings deze week, het naaien, het gezin, de verhuis verder afwerken. Ik zou wel over een paar weken wat tijd krijgen om bij te slapen en eindelijk dat boek te lezen dat naar me lag te lonken. Want ik had toch geen keuze, niet?
Of wel?
Als we ergens hartstochtelijk mee bezig zijn, is even rust nemen helemaal het laatste wat we willen doen. Ik wou vooruit, alles afronden, zodat ik ook een beetje rust kon nemen. Maar dat zat het verkeerd. (Oh ja, ook jobcoaches maken fouten : – ) hoe kunnen we anders weten wat de uitkomsten van die fouten zijn? ;-)) In een verplicht moment van niet-actief zijn, op donderdag ochtend, werd het me duidelijk. Ik had wel een keuze. Zelfs als ik alle ballen in de lucht wou houden. Mooie les geleerd weer. ZIJ ging al snel terug liggen. En de rust keerde thuis weer: mama beet de neuzen niet meer af, papa was niet meer verantwoordelijk voor de wereld die naar beneden kwam, en mama kreeg wat extra rust en zelfs een hoofdmassage van de jonge prins.
Nog meer
De gebeurtenissen van afgelopen week gaven me nog meer de overtuiging dat het woessie verhaal de moeite is om te vertellen. Want niet iedereen heeft al zo’n alarm of is er al in geslaagd om de woessie naar de jachtvelden te sturen. En ziet misschien zelfs nog dagelijks hoeveel pijn ze doen aan de mensen die hen nauw aan het hart liggen, zonder een uitweg te zien om het te voorkomen. Kan gewoon zichzelf niet zijn omdat die job al het zonlicht wegneemt…
Hou dus 23 maart 2017 vrij en schrijf je in. Want dan komen ze naar Sint-Katelijne-Waver. Enneuh, geen schrik hebben: ZIJ zal er niet zijn. Er is alvast extra vakantie voor en na die datum ingepland. Dat van die ezel en die steen…
PS Wil jij de volgende keer ook als eerste op de hoogte zijn? Meld je dan aan en ontdek meteen of jij het hebt, om te kiezen voor jezelf in je job.
PPS En de kids? Die voelden zich als de koning te rijk in hun dino en Elsa pak, repliceerden “mama, wij zijn ook soms boos”, en gaven me wel 100 knuffels zodat ik me beter zou voelen. Of hoe eenvoudig de oplossing ook kan zijn soms…
