Pen
Deze tekst is extra speciaal. Ik heb hem geschreven met de hand. Niet speciaal op zich. Hij is geschreven – althans enkele zinnen – met de eerste vulpen van mijn stoere jongen (Lander) die net startte in het 1e leerjaar. Uiteraard niet helemaal: het is zijn mooie pen, en ze moet zich aan zijn hand aanpassen, niet de mijne. Ze glijdt over het papier, het is een feest, en de greep voelt als een zetel. Stiekem ben ik trots dat ik hem die gehaald heb. Alleen het beste voor zijn studie.
Is dat mijn zoon?
2 dagen op de schoolbanken en ik zie een heel ander kereltje. Net of hij plots een jaar verder staat. Dan heb ik het niet over het eerste woordje dat hij nu officieel machtig is. Het is de manier waarop hij speelt. Het kleine gastje dat overal schrik van had en onhandig spelend iedere 2 minuten zich pijn deed, onderging een metamorfose. Gisteren zag ik hem – blakend van het zelfvertrouwen – kunstjes uitvoeren op de schommel. En mijn hart stopte niet met kloppen!
Zijn uitstraling was zo sterk, dat ik geen drang had tussenbeide te komen en de zo gevreesde woorden “Stop daar onmiddellijk mee” niet moest bovenhalen. Alsof hij me met zijn stralen seinde – “Ik kom wel op mijn pootjes terecht.” Dit in schril contrast met nog maar een week geleden.
Uit balans
Dat het een slim kereltje is, was vrij vroeg duidelijk, dat zijn motoriek niet in verhouding was jammer genoeg ook. En dat maakte het voor hem niet gemakkelijk. We hebben sinds hij gestart is op school veel ondernomen, thuis en op school, om zijn motoriek te verbeteren. Niet alleen voor zijn comfort maar ook voor zijn zelfvertrouwen. Met de nodige brul-, gil-, gooimomenten en stakingspogingen tot gevolg.
Kentering: waardoor?
De vooruitgang is natuurlijk niet pas 2 dagen geleden ingezet. Dergelijke “deus ex machina” praktijken doen me instinctief zoeken naar hoe de illusie geschept wordt. Maar iets heeft hem de klik doen maken. En dat is iets wat me altijd al geboeid heeft: wat zorgt er voor dat mensen het plots wel zien of kunnen?
1. Oefening baart kunst
Uiteraard waren al die beweegmomenten cruciaal. Anders was hij al na 5 minuten tegen de grond gegaan. Zijn soepelheid, beter evenwicht en beter dieptezicht (lang leve brillen!!) kwamen hem dus goed van pas. Met natuurlijk ruimte voor spel: we kozen een sport die hij zelf heel fijn vindt, geen saaie mobiliteitsoefeningen.
2. Uitdagen van zijn talenten
Ik ben groot gebracht met het idee dat als je vooruit wil in het leven, dat je je zwakke kanten moet verbeteren. OK, dat is belangrijk, maar ik geloof zelf dat dat enkel nuttig is ter ondersteuning van jouw talenten. Anders word je gewoon miserabel. Die eerste dagen in het eerste leerjaar zijn helemaal op taal gericht, geen wonder dat hij zo graag naar school gaat nu en met een volle batterij terug naar huis komt! Zijn zelfvertrouwen is nooit zo sterk geweest als nu. Heerlijk om hem te zien genieten.
3. Cheerleaders
Het spreekt voor zich we als ouders voortdurend proberen hem positief te stimuleren. Hoewel ik eerlijk moet zijn dat het op momenten dat ik me moe voel het soms heel moeilijk is om dat vol te houden. Deze vakantie heeft hij enorm goeie monitoren en monitrices gehad die hem echt hebben kunnen overtuigen om dingen gewoon nog maar te proberen. Het was dik ok gewoon zichzelf te zijn. En zo overwon hij heel wat angsten.
In de nieuwe juf, Evi – die hij na het onthaalmoment omschreef als “zo mooooooooooooi!!!!!!” – en juf Kim lijkt hij twee kanjer-cheerleaders te hebben gevonden. Waar voor de vakantie (en zelfs vorige week woensdag thuis ook nog) een half uur op de bank zitten aanleiding gaf tot alles wat niet mag, vindt hij het nu zelfs leuk om in de klas te zitten. En zijn werkhouding is ook veel beter. Tuurlijk, het is nog nieuw, maar het is zo fijn om te zien dat het zo ook kan.
4. Aanpak die jou ligt
Lander leert veel bij door dingen te zien en na te doen. Daarbij heeft hij net als alle kids op die leeftijd nood aan iemand om bij te sturen. Het klasleren met veel oefenen is voor hem de top. Dus leert bij nu iedere seconde dingen bij. Omdat het hem ligt. Wanneer mijn echtgenoot hem “zegt” wat hij moet doen bij het zoveelste LegoTM kasteel, lukt het niet. Toon hem het prentje en in enkele ogenblikken zit het in elkaar.
5. Verantwoordelijkheid
Thuis heeft hij nu ook sinds enkele maanden zijn eigen taakjes en keuzes die hij mag maken. Geen oneindige vrijheid natuurlijk, maar zijn kleren kiest hij (mits enkele richtlijnen) zelf, hij kiest zelf of het een douche of een bad wordt, moet zelf zijn bord afruimen en meehelpen de tafel op te dekken, noem maar op. Kleine dingen, waar hij duidelijk van geniet (alleen dat af- en opruimen is vooral plezier voor mama en papa).
6. Focus
In het eerste leerjaar focussen ze zich op enkele heel concrete vaardigheden. Als je de juffen erover hoort vertellen, valt het me telkens op hoe sterk hun verhaal is en wat er achter zit. Ze richten heel hun programma op die bepaalde vaardigheden (eindtermen). Wat de motivatie en diepgang van de juffen dit schooljaar betreft zijn we nog meer dan ooit in de watjes gelegd (of toch onze kids alle twee).
1 + 1 = ?
Alles bij elkaar genomen hadden we het afgelopen schooljaar heel veel van deze goede elementen (focus, aanpak, oefening die volop bezig was, …). Maar ze waren niet in evenwicht en allemaal tegelijk aanwezig. Vandaag, op de nieuwe oude school in de grote klas, zit de mix wel ok. And it shows. Hij stelt honderduit vragen, wil alles weten en steekt nu ook volop kattenkwaad uit (oh halleluja!, we zullen maar denken dat het voor de goede zaak is).
Als je in dit verhaal Lander vervangt door een volwassenen, gaat het verhaal volgens mij ook op. We spreken over ander invulling, maar de kern van de zaak blijft hetzelfde. Althans dat is mijn ervaring. Zie jij nog andere elementen die daar kunnen in bijdragen?