Starten

Al doende leer je (en al draaiende keer je). Tot vervelens toe kreeg we die zin te horen. Iedere keer iets niet helemaal gelukt was, was het gewoon aftellen tot het zo ver was. Als kind begreep ik niet zo goed wat het wou zeggen. Nu apprecieer ik vooral in de hele zin, want laat dat nu net een van mijn valkuilen zijn. Ik kan je niet vertellen hoe vaak ik al iets heb opgestart wat niet meteen perfect was en zo een stille dood is gestorven. Ik ben een professioneel starter / in gang steker.

Slecht

Al helemaal niet te tellen hoe vaak ik daar van iemand een verwijtende opmerking, sneer al dan niet rechtstreeks daarop gericht of de priemende vinger van kreeg. Ge moet afmaken waar je aan begint. Dat doe je toch niet! Werk dat nu toch eens af! Weet je misschien niet hoe het verder moet? Ge moet maar nergens meer aan beginnen! Doe eens wat moeite! Kunt ge dat niet misschien, iets afwerken? Zo vaak dat het nu een echt obstakel is geworden.

Misvorming

Want natuurlijk vind ik het zelf ook leuk als er iets afgerond is. Of dat ik het lang volhou. Dat gebeurt uiteraard ook meer dan zeer vaak. Anders zou ik nooit de kansen gekregen hebben die ik al genomen heb de laatste jaren op het werk. Alleen heeft het gezorgd voor een misvorming. Om niemand teleur te stellen, vocht ik iedere keer weer. Verbeterde ik mijn werk. Leerde waar ik niet goed in was, toch ok in te zijn. Met als gevolg dat ik zeer goed ben in dingen die mij niet liggen.

Vechten

Werken was voor mij heel lang gelijk gesteld aan vechten. Om het af te werken. Lang genoeg vol te houden. Het te voltooien. Beter te worden in waar ik niet goed in ben. En dat lukte nog aardig ook: ik was zo goed in bijleren dat iedereen altijd laaiend enthousiast werd over die dingen waar ik niet zo goed in was. Het ding is… dat vechten is leuk – ik blijf nu eenmaal een dame met ambities – maar het vraagt zoveel van jou.

Kwijt

Het vroeg me zoveel, dat vechten en bijsturen, dat ik er na al die jaren mezelf aan kwijt was geraakt. Als je altijd sleutelt aan jouw zwakke kanten, kan je je op een bepaald ogenblik niet meer herinneren wat jouw sterke waren. Wat jij zelf leuk vindt. Waar je gewoon goed in was. Tot zo ver dat alles wat vanzelf komt minderwaardig werd, en zo onder de radar bleef op die momenten waarop ik begon te kijken naar wat ik in mijn volgende project wou doen.

Gelukkig

Ik ben een gelukzakje. Want ik kwam iemand tegen die me erop wees dat werken en vechten niet gelijk zijn aan elkaar. En ik geloofde haar ook. Helemaal van mijn melk was ik. Tot op vandaag. Want iets wat je heel je leven gehoord hebt, verander je niet zomaar op 1..2..3. Sindsdien kom ik steeds vaker mensen tegen die me er weer even aan herinneren. Ja jij bent ok zoals je bent, pas je leven aan aan jezelf, niet andersom.

Model

Er zijn wel tientallen persoonlijkheidmodellen en aanverwanten waar ik mee in aanraking kwam de laatste jaren. MBTI, Insights Discovery, Belbin, Ennegram… Allemaal hebben ze hun waarden en hebben ze me al iets meer geleerd over wie ik ben en waarom. Maar pas deze ochtend in een gesprek met de super inspirerende Guy zag ik een model direct in werking, puur en intuïtief, dat me op 5 minuten zoveel leerde over mezelf. Op 5 minuten werd het me duidelijk dat al die verwijten aan mijn adres eigenlijk een compliment waren vermomd als kritiek. Dat iedereen anders is en iedereen iedereen nodig heeft.

Aanvullen

Ja, ik ben een starter, een in gang steker. Ik doe dingen bewegen, zet ze in gang. Als er nu nog iemand me de vraag stelt “Heb je wel alles uitgedokterd en uitgeplozen?”, “Heb je dat al zien werken?” of “Wat heb ik of jouw klant hieraan?”, is het nu geen commentaar meer. Maar een uitnodiging om samen onze schouders eronder te steken. Want dat hebben zij dan weer moeilijker voor elkaar. Zo is het een win win voor ons allemaal.

Niet goed genoeg

Al jaren voel ik me niet goed genoeg, niet slim genoeg, niet geleerd genoeg. Ook al weet ik dat dat niet altijd nodig is. Maar het voelt zo. Omdat ik geleerd heb klein te blijven. Omdat ik zoveel bezig was met wat de andere wou / nodig had dat ik mezelf uit het ook verloor. Door te werken aan de mindere stukjes. En zo zwaar te worden, log en niet te bewegen. Helemaal tegen mijn aard.

Klik

Tijdens ons gesprek voelde ik me thuis. Hoewel ik deze heer nog maar 2 keer gezien had op een netwerk event. Maar er was een diepe klik. Ik mocht gewoon mezelf zijn. Mijn vrolijke ik met alle schoonheidsfoutjes, waar hij telkens een geweldig antwoord op had. Want hij was ook zo. Zijn professioneel verhaal is onvoorstelbaar herkenbaar en prachtig. Gewoon beginnen en gaan met die banaan. Iets waar ik altijd mee bezig was geweest maar mezelf niet toeliet, want het moest perfecter, beter, geschoolder, …

Bucket list

Ik heb een nieuw doel gevonden: ik wil me thuis voelen in mijn job. Die is vandaag al super de luxe! Maar ik nog niet. Eentje voor op mijn bucket list van 2017. Nog meer doen waar ik echt goed in ben en daar waar ik minder in ben, een oplossing voor vinden. Stoppen met vechten tegen de stemmetjes die ik aangeleerd heb gekregen, en luisteren naar mijn intuïtie. Want die is correcter gebleken dan het aangeleerde, dat is zeker.

Thuiskomen

Bijna elke keer dat ik mijn business coach hoor, krijg ik dezelfde opmerking: easy is ok Caroline! Het mag best eenvoudiger! Dan weet ik dat ik het weer veel te ver zoek. En dichter naar mijn kern moet. Doen wat er bij mij past. Sommige dingen herken ik, anderen ben ik nog aan het opzoeken. Maar 1 ding is zeker: wanneer ik dan echt iets doe dat bij mij past vanuit mijn binnenkant, gaat het vanzelf, geeft het voldoening en valt alles in zijn plooi. Dan weet ik dat weer even thuis ben gekomen in mijzelf. Zoals een warme troostrijke maaltijd met bemoedigende woorden en aanmoedigingen bij je mama of grootmoeder na een verschrikkelijk avontuur waarvan je niet wist of het wel goed zou komen. Bestaat er iets zaliger dan dat? Voor mij althans niet.