1/01/2017 gaat mijn eigen carrièreswitch in voege. Hoe een kleine beslissing toch zo’n verschil kon maken voor mezelf…
Stemmetjes
Toen ik enkele weken geleden de knoop doorhakte om me vanaf januari voltijds te gooien op coaching, waren de eerste momenten euforisch. Eindelijk, na zo lang wikken en wegen en onzekerheid was de beslissing er dan. Euforie alom, die eerste momenten. Of toch misschien niet helemaal. Daar was ze weer, dat stemmeke met de kritiekjes en venijnige vraagjes. Josephine, zo heet ze, mijn innerlijke criticus. Knap, slim, gewiekst en uitermate bedreven in het vinden van argumenten waarom niet. En ja hoor, ook nu weer. Alleen, deze keer was ik voorbereid. En hoe!
Klein, blij hartje
Toch was ik er zeker van: het is mijn tijd om te schitteren, te genieten en een positief verschil te mogen maken voor andere mensen met de nodige zorg, tijd, aandacht en kwaliteit. In het begin met een klein hartje maar steeds vaker met volle overtuiging, legde ik haar telkens weer het zwijgen op. Ik doe en deed mijn job als team leader of project leider heel graag (ik werk nu eenmaal graag, en zeker met mensen).
Maar dít, die coaching, mensen meenemen in hun zoektocht naar wat ze willen doen, hoe ze daar kunnen geraken, hoe die nieuwe richting eindelijk vorm gaat krijgen en zien hoe ze die realiseren, … Dát is pas WAUW!! Daar slaat mijn hartje iedere keer een stapje van over.
Carrièreswitch
Hoewel ik al enkele jaren als onderdeel van mijn missies bij klanten met loopbaanbegeleiding bezig was, is het toch ook een beetje een carrièreswitch. Niet zo groot als mijn vorige switchen. Maar toch voel ik deze harder dan de exemplaren daarvoor. Deze keer is het all-in: van freelancer-zelfstandige naar eigen baas. Ideaal om al mijn trucjes van de vorige jaren van onder het stof te halen en er volop voor te gaan.
Full on
Stilaan krijg ik ook de eerste reacties uit mijn netwerk van ex-collega’s. Vandaag nog kreeg ik een mailtje dat ze mijn teksten lezen. Iedere dag komt mijn droom dichterbij: nog 7 weken. Uiteraard krijg je zoiets niet vanzelf. Waar zou het plezier zijn als ik het zo gewoon in de schoot geworpen kreeg? Iedere dag leer ik iets bij, word ik creatiever in het vinden van besparingen in het huishouden en de zaak, ontdek ik nieuwe manieren om te communiceren, bega ik flaters om van te gillen, verzin ik nieuwe uitvluchten om iets niet te moeten opnemen, zit ik achter mezelf aan om er toch volle bak voor te gaan en te focussen, huil/gil/brul ik uit op de schouder van mijn queens en opperqueen Petra, knuffel ik mijn kinderen dood als het weer een paar dagen geleden is dat iemand me even een complimentje gaf, ga ik doodop bed in, … En geniet ik van een zalige nachtrust.
MEGA-WAUW
De zielenrust van te voelen en weten dat dit voor mij de juiste beslissing is, het begin naar 100% werken uit mijn eigen kracht en sterktes, dat het kan voor het gezin, en te weten dat er mensen achter mij staan… Dat wens ik iedereen toe. Het gaan nog zware jaren worden. Dat is gewoon een feit. En ik kan ze aan!! Want ik kan rekenen op heel veel mensen rondom mij, mijn gezin en vooral … op mezelf. En dat, beste mensen, is voor mij een absolute first van formaat. Dat maakt dat ik trots ben op mezelf vanuit mezelf. Daar heb ik geen bevestiging meer voor nodig van iemand anders. En dat is MEGA-WAUW!!!! Ik wens het iedereen van harte toe!