Naïef
Heel lang dacht ik dat een omgeving iets was waar je vast aan zat, wat geen invloed had op jou als mens of je prestaties. Vandaag sta ik daar helemaal anders tegenover. Het bepaalt voor een groot deel hoe je je job (kan) doen, en heeft rechtstreeks invloed op jou als mens. Positief of iets minder positief. Toegegeven, ik ben nogal naïef aangelegd. Zo dacht ik ook heel lang dat in de bedrijfswereld vrouwen standaard dezelfde kansen krijgen als mannen. Niet dus: die neem je zelf, geen cadeau’s uit te delen daar.
Noodzaak
Toen ik 14 jaar terug holderdebolder op zoek ging naar mijn eerste job, was de noodzaak om iets te vinden zo groot dat eender wat ok was. Met niet veel meer dan een kandidaatsdiploma en enorm veel goesting om nieuwe dingen te leren en te tonen wat ik waard was, vond ik binnen de week mijn eerste (interim) job. Wist ik veel dat het een schot in de roos zou zijn. Zelfs één van de toppunten in mijn carrière tot op vandaag zou worden.
Warm
Ik kwam terecht in een KMO waar ruimte was voor initiatief zonder je helemaal zonder structuur te zetten. Collega’s die elkaar hielpen, kleine bureaus, feedback werd ook echt gegeven, een fijne familiale sfeer waardoor zelfs voorraden tellen een fijn moment waren, … Er ging geen dag voorbij zonder iets bij te leren, onder je voeten krijgen was ook iets positief, ik ging maar door en door en door, zonder op te geraken. Maar zoals de zegswijze het stelt: je weet pas wat je hebt wanneer je het verliest. Niet dat ik er spijt van heb dat ik een andere richting uit ging. Maar het heeft jaren geduurd uit te vissen waarom ik telkens weer zo snel de drang kreeg naar andere uitdagingen.
Bijna kapot
Het begon pas echt te dagen toen ik een oefening – die ik met mijn klanten maak – op mezelf heb toegepast: de logische niveaus. Die legt te link tussen waar je staat en doet versus wie je bent en belangrijk vindt. Jaren voelde ik me het buitenbeentje, dat nergens thuishoorde, steendood thuis kwam en eens de uitdaging weg was, zich moeilijk terug kon mobiliseren. Ik werkte mezelf (verschillende keren zelfs bijna letterlijk) kapot. Want dat had ik thuis geleerd: alles geven, niet opgeven, en op tijd afgeven.
Intern conflict
Maar mijn hoofd en hart waren het steeds vaker niet eens. Eén keer als freelancer gestart, ging het me beter af om langer op trajecten te zitten. Niet in het minste omdat ik er een punt van maak(te) om mijn missies af te ronden én nu zelf kon kiezen welke projecten ik zou doen (tenminste dat was het idee, niet de realiteit). Tot wanhoop van niet in het minst mijn lijf. Er was een stille hoop dat er toch een reden was die niet betekende dat ik eigenlijk gewoon niet capabel was, dommer was dan ik dacht of gewoon een flauwe trezebees was (ondanks mijn groot uithoudingsvermogen).
Puzzelstukjes
De echte frank viel pas begin 2016, maar de zaadjes waren al veel eerder gezaaid. Nu de kinderen mondiger werden, het nieuwe van mijn relatie er al enkele jaren af was en ik steeds ambitieuzere posten opnam bij klanten, werd het steeds duidelijker dat iets moest veranderen. De eerste grote wakeup call was een longontsteking, gevolgd door het overlijden van de strafste madam ter wereld, mijn grootmoeder. En dat uiteraard binnen een periode van 2 maanden. Een heel simpele vraag kwam toen terloops naar boven, die mijn hele wereld overhoop gooide. In de goede zin. Waarom doe je dit? En wie wordt er beter van, dat je je dubbelplooit?
Jamaar ik heb dat niet te kiezen
Althans dat was mijn initiële gedachte. Terug intern worden leek de enige manier om de werkdruk te doen zakken en terug een deel van een geheel te vormen. Dat verlies van inkomen nam ik er wel bij. Maar dat draaide ook helemaal nergens op uit. Ik wist nog niet wat ik wou of nodig had, alleen dat ik dat niet meer wou. Onvoldoende dus. Ik geloof heel sterk dat de kansen je tegemoet komen als je iets genoeg en duidelijk genoeg wil. Die voorwaarden waren nog niet in de verste verte ingevuld. Eén ding was nu wel duidelijk: ik moet iets anders kiezen.
En toen was er plots…
Koppijn, wel 3 dagen lang. Tijd om eens iets voor mezelf te doen. Een opleiding in mei van een andere straffe madam die me zo intrigeerde met haar verhaal over je eigen droombedrijf opstarten. Ze maakte geen beloftes, ze vertelde gewoon hoe haar klanten het deden en wat de stappen waren. Als zij dat kunnen, dan ik ook! Eerst zou ik dat in de weekends doen, en de avonden, maximaal 1 dag in de werkdagweek. Prima, laat maar komen. In ieder geval: ik had mijn omgeving gevonden. Eindelijk.
Practice what you preach heeft zo zijn gevolgen…
Ik geloof heel erg in “Practice what you preach” en dus ging ik zelf ook mijn eigen loopbaan even bekijken. En net tijdens die bewuste oefening van de logische niveaus zijn alle puzzelfstukken bij elkaar gekomen: vergeet het hokje dom / flauwe trezebees / oncapabel. Welkom jonge dame met goeie people skills die openbloeit in een familaal getinte, niet te grote omgeving. En ja ik ben ook een echte HSP, en da’s echt iets waar ik trots op ben. Laat de wereld ondertussen maar denken wat ze wilt: ik vond echt mezelf en de omgeving waar ik in pas. Maar pardoes, zat ik daar nog steeds in een groot bedrijf, waar vooral mannelijke energie troef was, geen ruimte voor zelfontplooiing, openplan, weinig kans op inspraak en ruimte om mee visie te maken. Dan was mijn eerste werkgever uiteindelijk de allerbeste voor mij, zoals ik eerlijk gezegd altijd wel een beetje had aangevoeld.
Gevaarlijk?!?
Het is gevaarlijk om na te denken over wat je nodig hebt en wat bij je past. 4 maanden verder ben ik ondertussen aan mijn laatste maand begonnen in wat ik noem “mijn laatste niet-passende omgeving”. Niet dat er iets mis is met deze omgeving – laat dat alsjeblieft duidelijk zijn: ik heb enorm veel geleerd van de grote corporate omgevingen. Alleen wist ik niet dat het mijn maat niet was, en nu wel. Over exact 25 dagen zwaai ik hier af. Uiteraard zal ik ‘mijn’ mensen enorm missen, net als een heleboel andere fijne collega’s.
Maar ik ruil het in voor mijn keuze, mijn omgeving. Iets wat mij past. Het was ofwel eigen baas ofwel consultancy bij KMO’s. Dat laatste was iets minder drastisch geweest, toegegeven. But then again, ik ga er helemaal voor. Want ik voel me iedere dag weer meer opgeladen. Eindelijk heb ik de touwtjes zelf terug in handen. De mindere dagen zullen nog even talrijk zijn, maar de hoogdagen zijn nu al hoger dan ooit tevoren. Wat kiezen voor jezelf toch zoal met zich kan meebrengen.